กลุ่มเมฆบดบังดวงตะวันจนสุดขอบฟ้า...ทำเอาเวลาบ่ายคล้ายจะพลบค่ำ
ใจที่เวิ้งว้างยิ่งหวั่นไหว...การพบปะผู้คนทำให้ยิ่งเปลี่ยวเหงา
ฉันคิดว่าซัมเมอร์นี้จะดีที่สุดซะอีก...อาจได้ไปที่ไกลๆ ได้หนีจากสภาพจิตเดิมๆ
และบางสิ่งที่เป็นหน้าที่ บางสิ่งที่ฉันต้องใช้ชีวิตอยู่กับมันตลอดชีวิต
หัวใจอ่อนล้า ท้อแท้เกินไป ฉันถามตัวเองเสมอว่าเมื่อไหร่จะยอมรับซะที
เมื่อไหร่จะชินชากับความรู้สึกที่เวิ้งว้าง
เมื่อไหร่จะทำใจยอมรับว่าทุกอย่างต้องจบลง
เมื่อไหร่จะเลิกตั้งความหวัง
เมื่อไหร่ที่ใจจะได้เป็นอิสระ
ฉันนั่งอยู่กับแก้วกาแฟสีน้ำตาลไร้ Design ที่บรรจุน้ำกาแฟรสเปรี้ยว (ห่วยแตกมาก)
ร้านก็รีบปิดเหลือเกิ้นนนนน....
*เวลาเหงา เป็นเวลาที่เสียตังเยอะที่สุด...จิตเอ้ยยยยยย.!!*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น